Od kilkudziesięciu lat w wielu krajach świata, w tym także w Polsce, niezależnie od klasycznego języka migowego, znaki migowe są wykorzystane jako uzupełnienie mowy dźwiękowej lub artykułowanej. Powstaje w ten sposób migana odmiana ojczystego języka fonicznego, zwana językiem miganym, który wykorzystuje znaki języka migowego w połączeniu z gramatyka języka polskiego, dodając fakultatywnie obowiązkowo końcówki fleksyjne za pomocą alfabetu palcowego.

Tą sztucznie utworzoną odmianę języka wykorzystuje się w nauczaniu dzieci z wadą słuchu, w tłumaczeniach telewizyjnych, a także w porozumiewaniu się z niesłyszącymi dwujęzycznymi, czyli osobami znającymi gramatykę polską, a równoczesne ilustrowanie wypowiedzi słownej znakami języka migowego ułatwia im odczytywanie mowy z ust.

Specyfiką języka miganego jest równoczesna realizacja dwóch subkodów języka naturalnego- odmiany mówionej i miganej.

Na system językowo - migowy skradają się trzy główne elementy:

• język mówiony w postaci głośnej i wyraźniej mowy (sama artykulacja jest dopuszczana tylko w przypadku bieżącego tłumaczenia na język migowy tekstu równocześnie mówionego przez inną osobę),
• język migany, czyli migana odmiana języka narodowego - znaki migowe o tej samej treści co mowa i przekazywane równolegle z nią,
• elementy prozodyczne wypowiedzi, czyli środki współuczestniczące w komunikacji językowej np. mimika twarzy, gesty wtrącone nie będące słowami, ale ułatwiające zrozumienie tekstu, organizacja przestrzenna wypowiedzi w języku miganym oraz zachowanie kinetyczne. (Szczepankowski B., 1988)

Dla prawidłowego funkcjonowania systemu językowo - migowego istotna jest synchronizacja mówionych i miganych elementów wypowiedzi.

Bibliografia:

1. Szczepankowski B. (1988), Język migany w szkole, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne S.A. Wydanie trzecie zmienione, Warszawa